من هم آرام آرام به  راه نزدیک و نزدیک‏تر می‏شدم. طپش قلبم شدید و شدیدتر می‏شد. اما آرامش خاصی از درون بر من هویدا بود. آبادی آشکار شد. گام‏هایم از پیش سبک‏تر شده بود. قبل از ورودی آبادی، بر تابلویی اینچنین نوشته بود: ‹‹در این دیار جز عاشقی ممنوع!›› این جمله مرا مصمم‏تر از قبل و کنجکاوتر کرد که معنای آن را بیابم.

وارد آبادی شدم. پیری را دیدم که کوله‏ای بر پشت خمیده‏اش به دوش می‏کشید. زنی را دیدم دست بر زانوانش گرفته و لالایی زمزمه می‏کند. کودکی را دیدم چشم‏گریان که نه از برای بازی‏های کودکانه است که اشک می‏ریزد. دخترک جوانی را دیدم که چشم به دری دوخته و اشک می‏ریزد. در این دیار فقط سادگی دیدم. خبری از عیش و خوشی بی‏معنا، نبود. اگر تلاشی بود، فقط برای رسیدن به معنای همان سر در ورودی شهر بود.

از مردی میانسال پرسیدم: چگونه این همه سادگی را به شهرتان آذین کرده‏اید و چرا در اینجا خبری از سرخوشی نیست؟ هر کس اگر به کاری مشغول است فقط در چشمانش چیزی غریب موج می‏زند. دوست دارم بدانم این موج از چیست؟

نگاهی غریب به من انداخت و گفت: مگر نمی‏دانی سال‏هاست که ما منتظریم و بوی او را می‏شناسیم؟ می‏دانیم که روزی خواهد آمد و چون به بازگشت او ایمان داریم، خود را فقط به عشق او به رفع نیازی چند و تلاشی چند برابر مشغول کرده‏ایم و اجازه ورود عشق‏های ننگین و رنگین نمی‏دهیم.